Als we de term niet-onderhandelbaar gebruiken, dan doelen we op de elementen die wezenlijk behoren tot ons charisma, onze spiritualiteit en onze raison d'être. Zozeer zelfs dat wij zonder hen de ons toevertrouwde zending zouden verwerpen, onze identiteit zouden misvormen en ons misschien zouden onderwerpen aan de geest van de wereld[i] en zo de kostbare vriendschap zouden verraden waartoe Christus ons heeft geroepen.

​

Anderzijds, als deze elementen in de juiste mate worden versterkt, zullen wij een bron van grote bovennatuurlijke vruchtbaarheid blijven voor onze Religieuze Familie, doordat wij aan onze zending in de Kerk een inzet, een kracht en een werkzaamheid bieden die niet te overzien is.

 

De eerste daarvan is “de uitgesproken eucharistische devotie”[ii]. De Eucharistie, waarin Christus werkelijk en sacramenteel aanwezig is, moet altijd het middelpunt van ons geestelijk en apostolisch leven zijn. Iedereen moet een aanbidder van Christus in de Eucharistie zijn en een promotor van Eucharistische Aanbidding en de H. Mis. Ons werk moet er in feite op gericht zijn zielen tot Hem te trekken.

​

Een ander kenmerkend element is het feit dat onze spiritualiteit “serieus (‘niet-sentimenteel’) is, zoals bijvoorbeeld blijkt uit het feit dat wij de Ignatiaanse Geestelijke Oefeningen beoefenen”[iii]. De Kerk beveelt alle christenen ten zeerste aan deze oefeningen te doen om hun leven in overeenstemming met God te brengen. Deze serieuze spiritualiteit komt ook tot uiting in het feit dat wij gevormd worden volgens de leer van de grote meesters van het geestelijk leven, zoals de Heilige Johannes van het Kruis en anderen, en niet volgens lege spiritualiteiten die aantrekkingskracht hebben omdat ze in de mode zijn.

​

Het derde niet-onderhandelbare element dat verband houdt met ons charisma is het hebben van een “providentiële levensvisie”[iv]. Dat betekent niets anders dan te leven naar wat de Heilige Paulus zegt: God bevordert in alles het heil van die Hem liefhebben[v]. Het is weten te zeggen zoals de Heilige Petrus Julian Eymard (en ervan overtuigd te zijn): “God houdt van mij en heeft al mijn stappen voorbeschikt volgens zijn goedheid... of het nu vreugde of verdriet is, troost of troosteloosheid, het slagen of mislukken van een onderneming, gezondheid of ziekte. En daar het de Goddelijke Voorzienigheid is die mijn scheepje bestuurt, is het mijn plicht mij te schikken naar de Goddelijke Stuurman die mij veilig naar de haven van het hemelse vaderland zal leiden”[vi].

 

De twee hierop volgende elementen verwijzen naar de vorming die wij wensen voor de leden van onze Religieuze Familie en die ons moet onderscheiden van anderen: het eerste daarvan is de “volgzaamheid aan het levende Leergezag van de Kerk”[vii] van alle tijden.

​

Het andere element is het centrale belang van de Heilige Thomas van Aquino in onze vorming en, op dit gebied, van de beste Thomisten, zoals Pater Cornelius Fabro: “Want het goed van de mens bestaat erin, in de waarheid te zijn en de waarheid te verwerkelijken”[viii]. Wij willen af van oppervlakkigheid, van ijdele nieuwsgierigheid, van encyclopedisme, van ijdele eruditie die de breedte zoekt en niet de diepte. Wij willen mannen en vrouwen zijn die de gebeurtenissen weten bij te houden, die weten hoe zij de tijdelijke werkelijkheid kunnen beoordelen volgens de bovennatuurlijke waarheid. Het is gemakkelijk om door de stroom te worden meegesleept, maar alleen zij die goed gevestigd zijn in de waarheid en de gezonde leer kunnen de stroom weerstaan.

 

Wat het apostolaat betreft, zijn er verschillende kenmerken die in de ziel en in het werk van onze leden moeten doorklinken. Een daarvan is wat wij noemen “zich in de werkelijkheid vastbijten”: dit is niets anders dan de werkelijkheid onder ogen zien met een bovennatuurlijke visie, om haar om te vormen volgens de geest van het Mensgeworden Woord en volgens de Menswording. Wij willen de evangelisatie tegemoet treden zonder het geloof in het rationele te verwateren, zonder het heilige in het profane te veranderen, zonder te vervallen in vluchtige spiritualiteiten. Ons doel is dat het Evangelie de culturen van mensen vorm geeft[ix],waarvoor “een vernieuwing van het leven onder invloed van de genade”[x] absoluut noodzakelijk is. Niet zoals anderen die de huidige cultuur omhelzen en niet willen doordringen met het Evangelie[xi].

​

Een ander element van de pastorale zorg is de “apostolische en missionaire creativiteit”[xii]. Apostolische ijver komt voort uit liefde… het is onmogelijk God lief te hebben zonder het vuur van het apostolaat in zichzelf te voelen branden. Een liefde voor God die onverschillig blijft voor apostolische zorgen is volkomen vals en illusoir. Liefdadigheid is creatief, zij geeft zichzelf door, zij laat geen gelegenheid voorbijgaan en spaart geen moeite om goed te doen. Daarom willen wij intens en creatief betrokken zijn bij het missionaire avontuur.

​

Een ander element dat ons kenmerkt is “de keuze van de buitenposten van de missie”[xiii]. Omdat wij, in navolging van het Mensgeworden Woord, “worden aangespoord om te werken op de moeilijkste plaatsen (die waar niemand heen wil)”[xiv].

​

Wij willen ruimhartige religieuzen zijn, die geneigd zijn het ware medeleven van Christus te tonen met de broeder die lijdt naar lichaam en ziel. Daarom zijn “werken van barmhartigheid, in het bijzonder met gehandicapten”[xv] een van de niet-onderhandelbare elementen van onze Religieuze Familie.

​

Er is nog een element dat in zekere zin aanwezig is in alles wat we hierboven hebben gezegd, namelijk de geest van vreugde die in ons moet heersen: de vreugde die onze manier van leven van meet af aan heeft gekenmerkt.

​

Tenslotte zijn wij Mariaal. “De devotie tot de Maagd Maria is iets wat bij het charisma hoort, niet alleen vanwege de vierde gelofte, maar ook vanwege de aanwezigheid van Maria in al onze activiteiten, van de toewijding die we in elke H. Mis vernieuwen tot de afsluiting van al onze feesten met een lied tot Maria”[xvi]. Het is niet mogelijk om van het Mensgeworden Woord te zijn en niet van Maria te houden.

​